“Ik ben uit Syrië gevlucht naar Nederland, samen met mijn ouders en mijn tweelingzus. In Syrië is er oorlog. Daardoor heb ik veel meegemaakt.
Toen ik op de basisschool zat, zag de juf dat ik weinig contact had met andere kinderen in de klas. Alleen met mijn zus. De juf heeft toen mijn ouders uitgenodigd op school om te praten.
Daarna kwam er iemand van het CJG bij ons thuis: Petra. Met Petra ging ik praten over wat ik heb meegemaakt. Ze vroeg dingen over het verleden en over mijn jeugd in Syrië. Petra praatte ook met mijn ouders. Petra zei dat ik een trauma heb door wat ik heb meegemaakt.
Omdat ik een trauma heb, ging ik praten met iemand anders van het CJG, die veel over trauma’s weet. Met haar heb ik veel gepraat en ook oefeningen gedaan. Maar ik had niet altijd zin om te vertellen over mijn gevoel. Ik zei dan dat alles oké was, maar eigenlijk was dat niet zo.
Samen met mijn zus heb ik ook de training Rots en Water gedaan. Daar leerden we over pesten en wat je moet doen als iemand je pest. Mijn zus is alles voor mij. Ze is mijn beste vriendin en ik deed alles samen met haar. Maar toen we naar de middelbare school gingen, ging mijn zus naar een andere klas. Ik voelde me daardoor heel alleen en eenzaam. Ik bleef op school soms heel lang op de wc zitten en ging dan niet naar de klas. Ik wilde niet meer naar school en was vaak verdrietig. Het ging toen steeds slechter met mij. Zelfs zo erg dat ik met niemand meer wilde praten, ook niet met mijn ouders. Ik wilde niet meer uit mijn kamer en ging niet meer naar school.
Toen is er hulp gekomen van een psycholoog en een psychiater. Zij hebben met mij gepraat en hebben me geholpen. Ook Petra en buurtmoeder Hounaida* hebben toen veel voor me gedaan. En ook voor mijn ouders. Het ging heel langzaam, maar ik ging steeds meer zien dat er ook positieve dingen zijn. Het ging steeds een beetje beter met mij. Samen met Petra hebben we een andere school gezocht, een school die beter bij mij past. Ik heb autisme en OCD en ga nu naar een speciale school in Rotterdam. Daar gaat het nu goed. Ik vind het weer leuk om naar school te gaan en heb al twee vriendinnen gemaakt: een Marokkaans meisje en een Nederlands meisje.
Ik vind het nog steeds wel lastig om over mijn gevoelens te praten. Ik teken veel en in mijn tekeningen kan je zien hoe ik me voel. Ik ben blij dat het nu al veel beter met me gaat en ik blijf zo doorgaan.”