Amy vertrouwt niet snel mensen, en vooral niet als het om haar kinderen gaat. “Maar bij Machelien was het anders, ik had een klik met haar en zij wilde me gewoon echt helpen”. Machelien is jeugd- en gezinscoach bij het CJG. In deze blog vertelt Amy, moeder van vijf kinderen waarvan er drie bij haar thuis wonen, waarom de hulp van Machelien een verschil maakte.
Amy’s jongste zoontje was nog niet zindelijk toen hij naar school ging. Hij wilde niet op de wc poepen, dat vond hij eng. Naar school droeg hij nog een luier en hoewel Amy eerder al advies had gekregen, lukte het haar niet om haar zoontje zindelijk te maken. Het kwam zelfs zo ver dat hij opgenomen moest worden in het ziekenhuis vanwege verstoppingen. In het ziekenhuis kreeg Amy het advies om hulp te vragen bij het CJG.
Amy vertrouwt niet snel mensen én ze heeft eigenlijk een hekel aan intakegesprekken. “Ik voelde me ook een beetje aangevallen, want het ziekenhuis had me aangemeld”. Maar bij het CJG was het anders: “Die mevrouw was vriendelijk, ze luisterde echt en ze leefde zich in. Ik kon mijn verhaal kwijt, ze vroeg bijvoorbeeld ook over mijn eigen leven en hoe mijn jeugd was geweest. Na het intakegesprek voelde ik me fijn. Ik voelde dat ik niet aangevallen werd, maar dat ze echt wilde helpen. Dat gaf mij een gerust gevoel, en dat is heel belangrijk voor mij”.
Samen met jeugd- en gezinscoach Machelien ging Amy aan de slag. “We probeerden een beloningssysteem, maar dat werkte niet bij mijn zoon. Machelien vroeg mij daarom om ook met de juf van mijn zoontje te praten. Dat had ik al vaker gedaan, maar daar was niks uitgekomen. Toch ben ik dat nog een keertje gaan doen, toen heeft de juf ook zelf met mijn zoontje gepraat en uitgelegd dat hij echt geen luier meer kon dragen op school”. Die samenwerking met de juf bleek het laatste zetje dat haar zoon nodig had. Toen hij die middag thuis kwam zei hij: “Ik wil die luier niet meer aan doen, ik ben geen klein kind!” Vanaf dat moment is het zoontje van Amy zindelijk. “Ik werd blij!” vertelt Amy, “springen, lachen, alles!” Amy stuurde gelijk een appje naar Machelien. “Ze vond het helemaal geweldig!” vertelt Amy nu nog lachend.
Officiëel is het traject voor haar zoontje nu afgerond, maar Amy en Machelien hebben nog regelmatig contact via de app of over de telefoon. “Machelien zoekt dan contact met mij, vraagt hoe het gaat met mij en de kinderen in deze tijden. Ze heeft ook geholpen met het regelen van een laptop voor school. En ze heeft kleren voor mijn tienerdochter gegeven. Machelien geeft niet alleen adviezen maar zij lééft echt mee, dat vind ik fijn”.
En wat zou Amy aan andere ouders adviseren die ook hulp nodig hebben? “Ik zou ze adviseren om toch te proberen hulp te zoeken, en als het niet fijn voelt, als je geen klik hebt met een hulpverlener, dan kan je altijd vragen of iemand anders je kan helpen. Die klik is belangrijk.”
Amy is dankbaar voor de hulp en op de vraag wat ze voor haar kinderen wenst, zegt ze: “Ik wens dat mijn kinderen gelukkig zijn. Toen ik klein was kon ik niet gelukkig zijn. Ze hebben niet gevraagd om hier op de wereld te zijn, dus ik wens dat ze gelukkig zijn.”